Afscheid van het nomadenleven

Panache

In juni was ik deel van een bijzonder evenement op een landgoed in de bossen. Het festival, genaamd Panache, wordt al zes jaar georganiseerd voor en door vrienden (en hun vrienden), en gaat over verbinden met jezelf in community.

We waren met 70 mensen, en de leeftijden varieerden van begin twintig tot eind dertig met uiteenlopende levensfases- en stijlen. Iedereen had een contributie voorbereid, of dat nu een interactieve workshop, lezing, meditatie, kunstwerk, danssessie of andere creatieve ingeving was.

En echt, ik heb nog nooit zo’n sfeer meegemaakt. Vanaf het moment dat we als opbouwteam elke individuele deelnemer welkom heetten, tot de laatste dag toen iedereen van iedereen een compliment toegefluisterd kreeg. De sfeer was liefdevol en niet-oordelend, en er was een sterk groepsgevoel ondanks dat velen elkaar daarvoor nog nooit hadden gezien.

En hoewel mijn perspectief subjectief is, was Panache niet per se spiritueel-hippieachtig. Nou ja... er was een tantraworkshop, er werd uitbundig en vrij gedanst en er waren geen alcohol en drugs. Een beetje anders dan anders dus, maar verder waren de aanwezigen gewoon best wel normaal.

Maar wat de sfeer écht speciaal maakte? Dat was, denk ik, de emotionele volwassenheid van de deelnemers. Dat uitte zich in open en eerlijke communicatie, verantwoordelijkheid voor eigen emoties en behoeftes, aandacht voor elkaar en goed naar jezelf luisteren. 

Daarbij was het thema dit jaar ‘Brave Space’, een extra stimulans om uit comfortzones te stappen. En dat werd ten volle gedaan! Zelf maakte ik een sensuele en kinky 'red room', leidde de hele groep in meditatieve zang en koos ervoor om tijdens het eindfeest mijn vrouwelijke kant eens goed te uiten in mijn outfit.

Het paradijs voortzetten

Het festival was daarom voor velen naast bevrijdend ook wel confronterend. Juist omdat je er zo jezelf kan zijn, zie je het contrast met je ‘normale’ leven. Waarin je aan bepaalde standaarden moet voldoen om erbij te horen, waarin je je beoordeeld voelt. Panache was een soort paradijs op aarde, waarna de realiteit er voor sommigen weer keihard inhakte.

Maar dat was voor mij niet het geval. En daarom raakte ik geïnspireerd. De mindset van Panache probeer ik namelijk al een tijdje voluit te leven, en dat gaat best wel lekker. Hoe mooi, dacht ik dus, als ik anderen kan helpen om dat ook te bereiken? Zodat dit paradijsje, deze bubbel, vanzelf het nieuwe normaal wordt, en het voor iedereen geleidelijk makkelijker wordt?

Daar wil ik me voor inzetten. Op allerlei manieren: bijvoorbeeld door eigen evenementen te organiseren, samen te werken en natuurlijk een boek te schrijven. Dat gaat over liefde en relaties, maar ook over persoonlijke bewustwording en het bijbehorende innerlijk werk. 

Mijn brave space

En hoe kan ik het beste focussen op mijn schrijfproces en andere ideeën? Door weer een eigen woning te hebben! In de buurt van gelijkgestemde mensen met wie ik ook kan samenwerken en waar ruimte is om dingen te organiseren. Dus dat ga ik doen, in Utrecht. Tenminste, dat is mijn plan. Net als het vinden van een baan voor drie dagen in de week.

Een stap in de brave space? Een beetje, want dan ben ik opeens gesetteld... Iets wat ik recentelijk nog niet wilde (zie vorige blog), maar nu voelt dat op een natuurlijke manier als de volgende stap. Leven zonder eigen huis heeft me enorm veel gebracht, maar ik ben er klaar voor om weer een rustpunt te hebben. Dus mocht je ideeën hebben voor een bescheiden woning in Utrecht, liefst voor mezelf, dan weet je me te vinden.

Deze zomer heb ik gelukkig nog wat huishop-avonturen te gaan. Zo pas ik op dit moment op een hond van vakantiegangers, bewoon ik binnenkort het huis van mijn oude buren in Amersfoort en pas ik tot begin september op een kat. Genoeg tijd om het nomadenleven rustig af te sluiten, en de nieuwe fase in te gaan. Ik heb er weer zin in!

Hasta la proxima vez!