Daar zit ik dan. In een zijkamertje van de Domkerk, tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek in tweeënhalf jaar. Boven mij gewelven, tegenover mij drie paar nieuwsgierige doch kritische blikken. En dan de vraag: ‘Maar waarom wil je déze functie, met mbo-salariëring, als je een universitaire master hebt?’. Tsja, hoe leg ik dat uit?
Hart van de stad
Anderhalve week nadat ik besluit om afscheid te nemen van het nomadenleven, en op zoek ga naar een vaste baan voor twee à drie dagen in Utrecht, vind ik een interessante vacature. Namelijk als 2e beheerder van de Domkerk. Je weet wel, die enorme, prachtige kerk die hoort bij die toren in het midden van Utrecht, te bewonderen van heinde en verre.
Toevallig – of niet – sprak ik een week daarvoor nog de beheerder van de Joriskerk in Amersfoort, toen ik als locatiecoördinator werkte op een muziekfestival. Ik raakte stiekem geïnspireerd door zijn werk. Ik had nog nooit gehoord van de functie beheerder, hoewel mijn vader het vroeger ‘in het klein’ deed in onze eigen kerk. Koster, noem je het dan.
Maar in zo’n kerk als de Domkerk is het wel meer dan de stoelen klaarzetten, koffie en thee schenken en klaarstaan voor calamiteiten. Daarnaast is deze specifieke functie niet bedoeld voor tijdens de zondagse diensten, maar voor doordeweeks. Als er horden toeristen door het gebouw stommelen, Utrechters een kaarsje aansteken, museumbezoekers een koffie drinken in het Domcafé en evenementen zoals concerten en bruiloften plaatsvinden.
De boel in goede banen leiden dus, en lekker sociaal zijn. En dat in het hart van Utrecht – niet alleen het geografische hart, maar ook het spirituele hart waar mensen bij elkaar komen. Als je mijn vorige blogs gelezen hebt, weet je dat ik van zo’n combi best wel blij word.
Onder mijn niveau?
Maar ja, als je ‘beoordelaars’ niets van je weten behalve de cv die voor hen ligt en jouw woord dat je echt niet op zoek bent naar een héle uitdagende baan, en dat je een mbo-salariëring prima vindt… dan is overtuigen nog best een uitdaging.
Een terechte uitdaging, dat wel. Want ik wil eerlijk zijn, en als uit die eerlijkheid geen overtuiging vloeit hebben ze gelijk en moet ik iets anders zoeken. Ik wil doen wat past bij wie ik ben en hoe ik mijn tijd wil spenderen.
Gelukkig voel ik het tijdens het praten: ik wil een baan als deze. Dat ik minimaal geld verdien maakt me niet uit. En daarnaast hoeft mijn werk niet alles-in-een te zijn. Liever een minder uitdagende – wat overigens nog maar de vraag is – baan met genoeg vrije tijd ernaast om mijn eigen ding te doen, dan een baan waaraan ik zoveel mentale energie kwijt ben dat ik niks meer over heb voor de rest.
En dan word ik uitgenodigd voor een tweede gesprek, met drie paar nieuwe ogen tegenover me. En weer krijg ik vragen, over mijn freelanceklussen op grote, bruisende festivals, en over mijn hoge opleiding… Is dit niet onder mijn niveau?
Vrijheid om te reflecteren
Grappig eigenlijk, dat idee dat we voor het ‘hoogste’ moeten gaan, op intellectueel gebied. Terwijl je als mens zoveel meer talenten hebt dan alleen nadenken. Maar ja, dat is waar onze maatschappij op focust. En ondertussen schuiven we de praktische, zorgende en sociale kant van het werkende leven weg als laag.
Wat nergens op slaat, want daardoor komen een heleboel mensen zoals ik er pas laat achter welke andere banen misschien veel beter bij je passen. Of zoals een vriendin van mij die, met een master op zak, anderhalf jaar geleden het roer omgooide en de studie verpleegkunde begon. Omdat ze voelde dat ze mensen wilde helpen, maar dan echt helpen, in de praktijk.
Een andere vriend, bijna dertig en universitair geschoold in data science en AI, heeft onlangs zijn passie voor het leraarschap op middelbaar onderwijs ontdekt en richt daar nu zijn pijlen op. En weer een andere vriend, gespecialiseerd in energietechnologie, sprak laatst zijn droom uit om te gaan werken met zijn handen. Om een tiny house te bouwen.
Of wat dacht je van mijn vroegere buurman, in wiens huis ik op dit moment vertoef. Hij werkte als afdelingshoofd en manager bij een bank, maar stopte daar en begon zijn eigen schildersbedrijf. Ook ontdekt hij nu zijn liefde voor de boerderij. En zijn zoon, tot voor kort teamleider in de Albert Heijn en brandweerman, is zojuist een sabbatical begonnen om erachter te komen wat hij nu echt wil. De inzichten vliegen hem om de oren.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, trouwens. Misschien is het ook wel een trend. Een goede trend, natuurlijk, omdat we steeds meer vrijheid voelen om te reflecteren op ons leven, op wat ons gelukkig maakt, los van de verwachtingen.
En daarmee zien we hopelijk ook in dat er geen hiërarchie in werksoorten zou moeten zijn. Het idee van ‘laag’ en ‘hoog’ beperkt ons van jongs af aan in ons denken, beperkt ons in onze individuele mogelijkheden en kracht, en daarmee houdt het een natuurlijke verdeling van werk in de samenleving tegen. Het duwt de intellectuelen in een keurslijf, en denigreert anderen.
Wat zou jij doen als geen enkele baan het stigma ‘laag’ of ‘hoog’ had, en je gewoon mocht kiezen waar je goed in bent of van houdt? En hoe zou je je week eigenlijk het liefst indelen, als je de keuze had?
Op naar Utrecht
Hoe dan ook… Ik ben aangenomen! Vanaf half augustus begin ik als beheerder in de Domkerk! Voor tweeënhalve dag in de week. Ideaal voor mij, want dan kan ik de rest van de week vrij invullen met andere bezigheden.
Zoals meewerken aan de uitbreiding van een Amsterdamse organisatie genaamd De Kwekerij, die jongeren en young professionals handvatten biedt om te reflecteren over levensvragen. 'Toevallig' kwam ik een vriend tegen die hier werkt, en op zoek was naar hulp om De Kwekerij in Utrecht op te zetten, liefst met organisatorisch- en schrijftalent. Je kan je voorstellen dat ik meteen enthousiast was om bij te springen.
En dan nu een woonplekje vinden. Ik ben bezig met een mogelijkheid, een hele leuke, namelijk wonen bij een goede vriendin in Utrecht. Die ene van verpleegkunde. Dus daar duimen we voor.
En áls dat lukt, heb ik in september overbrugging nodig. Daarom hierbij weer een oproepje: mocht je in die maand op vakantie gaan, of iemand weten die… liefst in Utrecht, omdat ik dan al ben begonnen in de Domkerk... dan houdt deze met-pensioen-gaande nomade zich aanbevolen als huisoppasser. ;)
Hasta la proxima vez!
Reactie plaatsen
Reacties