Ik ben Danique van der Bijl (1995), geboren en getogen in Amersfoort. Ik hou van schrijven, mooie evenementen organiseren, praten over 't leven, zingen, portrettekenen, bergwandelen, korfbal, spelletjes spelen en geinen.
Studie
Ik begon met bestuurskunde studeren, maar vond meer diepgang bij filosofie. Dat werd Wijsbegeerte in Leiden, zowel de bachelor als de master Philosophical Perspectives on Politics and the Economy. Tussendoor woonde ik in een 15-koppig studentenhuis, roeide bij Asopos, werkte bij Filosofie Magazine voor het festival Thinking Planet, was voorzitter en assessor van de studievereniging Symposion en deed een Erasmus-exchange in Leuven.
Verschillend werk
Na mijn studie deed ik van alles. Ik ging aan de slag als tekstschrijver en evenementenorganisator, werkte in horeca en musea, coördineerde een bruiloft, gaf op een blauwe maandag filosofieles aan pubers en werd uiteindelijk tekstschrijver bij een communicatiebureau.
Met die laatste baan stopte ik, toen ik veel last kreeg van nek- en schouderklachten. Ik realiseerde me dat 4 à 5 dagen in de week elke dag achter een bureau zitten, niet was wat ik wilde doen. Maar wat wel?
Nomadenleven
Ik zei mijn huur op en ging op reis. Dat ik vervolgens anderhalf jaar als nomade zou gaan leven had ik niet van tevoren bedacht. En dat het me zo zou bevallen óók niet. Ik leerde meer in het 'nu' te leven. Uit deze reis ontstond mijn blog, en mijn hervonden inspiratie om te schrijven. Ondertussen deed ik als zzp'er klussen voor evenementen, zoals SPRING in Utrecht, en werkte ik online als tekstschrijver.
Utrecht
Na het huishoppen, kamperen en workawayen ben ik weer gaan settelen in Utrecht. Ik ging parttime werken als beheerder en evenementencoördinator in de Domkerk. Fantastisch! Maar ik overwerkte mezelf, en moest stoppen. Daarna werkte ik bij de Hogeschool Utrecht in een onderzoeksgroep, waar ik bezig was met filosofische vraagstukken over onderwijs.
Oftewel: ik experimenteer, probeer, faal en geniet. Als freelancer én in dienst. Of er een rode draad in zit? Vraag me dat over veertig jaar nog maar eens.
Misschien is de rode draad: het leven in al haar facetten ervaren, en op die manier dichter bij de kern komen.