Na tien dagen heerlijk vertoeven in een knus Frans huisje pak ik mijn biezen en rij richting het zuiden. Op avontuur! Dwars door de bergen, langs de kust en onder de Spaanse zon. Heel mooi, maar na een paar dagen word ik rusteloos. Elke dag opnieuw beslissen waar ik ga slapen, in een tent, airbnb, of hostel… Toch even lastig, dit constante niet-weten. Hoe vind ik mijn flow weer terug?
Van dag tot dag
Net als mijn reis in de zomer, maak ik geen plannen op de lange termijn. In ieder geval wil ik wildkamperen: dat is goedkoop en lekker in de natuur. Maar al snel realiseer ik me dat het ook in Zuid-Frankrijk en Spanje ’s nachts koud kan zijn in de winter. Natuurlijk had ik een oogje op de weersvoorspelling gehouden, maar mijn andere kneep ik moedwillig dicht.
Met temperaturen rond het vriespunt moet ik me dus even aanpassen. Dan maar airbnb’s boeken. De ene keer in een afgelegen, donker dorpje waar ik met langzaam internet Wie is de Mol probeer te kijken, de andere keer bij een aardige mevrouw dertig minuutjes van de grens, waar ik geconfronteerd word met mijn veel te gebrekkige Frans.
En dan is het moment eindelijk daar: ik rij Spanje in! De grensovergang gaat gepaard met een weersverandering, namelijk van regen en wind naar zon en blauwe lucht. Dat is sindsdien nog niet veranderd, en het is puur genieten (en gun ik mijn lezers in Nederland ook).
Al snel passeer ik Figueres, waar ik een half jaar geleden mijn eerste reis begon. Vervolgens zie ik Pontós, waar ik toen een workaway deed, en uiteindelijk tuf ik langs de drukke boulevard van Barcelona. Het is een hele andere ervaring om er nu met mijn eigen auto te rijden, en ik voel met heel vrij om overal heen te gaan waar ik wil.
Die middag strijk ik neer op een tropisch strand omgeven door palmbomen. Het is rustig, geen toerist te zien. Even tijd om na te denken over mijn volgende stap. Zal ik dan nu toch gaan wildkamperen? Nee, het is nog steeds te koud. Dus zoek ik weer een slaapplek tussen vier muren, voor de derde dag op rij, deze keer in een hostel in de bergen.
Vlak voor ik op weg ga, laat de eigenaresse weten dat ze een positieve test heeft en het hostel moet sluiten. Het is ondertussen een uur of 16.00, dus boek ik maar gewoon een goedkope kamer in een hotelletje op een uur rijden.
Zelfcheck
Ik kom er een beetje vermoeid aan. Het constante zoeken naar een slaapplek tempert mijn gevoel van avontuur en zorgeloosheid, en daarnaast voelt het niet fijn om geld weg te laten stromen naar airbnb’s en hotels. Mijn spaarpotje is niet bepaald omvangrijk.
Dus neem ik in dat kleine hotelkamertje de rust om na te denken. Waar heb ik behoefte aan? Hoe wil ik op dit moment het liefst leven, wat voelt goed? Die vragen brengen me terug naar de afgelopen weken in Bretagne. Daar kwam ik tot rust, en verdween alle externe ruis. Ik leefde ik in het hier en nu, was relaxed, creatief en deed precies waar ik zin in had.
Die creatieve ‘vibe’ lijkt nu moeilijk vast te houden. Wat ik misschien nodig heb zijn plekken waar ik kan settelen, ook al is het maar voor een paar dagen of een week, zodat ik de ruimte heb om lekker mijn ding te doen. En het liefst deel ik die vibe met andere mensen, in de natuur. Oftewel… ik moet op zoek naar een workaway! Met nieuwe moed stuur ik de eerste berichtjes naar mogelijke workaways in de buurt van Valencia, en voel ik me weer wat beter.
Wildkamperen in de vrieskou
De dag dat ik het hotelletje verlaat, weet ik nog steeds niet waar ik die avond zal slapen, maar wat ik wél weet, is dat mijn pad gaat kruisen met dat van een vriend. Niet zomaar een vriend: Jasper! Want ook Jasper, met wie ik deze zomer door Spanje reisde, is sinds een week op pad in zijn gele futuristische Pontiac uit 1994. Een auto die soms wat tegensputtert, maar ondertussen al vele kilometers heeft gemaakt en daarnaast dient als slaapplek. Als je benieuwd bent naar Jaspers avonturen, kijk dan eens naar zijn account op Polarsteps!
We hebben geen gezamenlijk reisplan, maar besluiten tenminste een paar dagen samen op te trekken. En na een eerste warme en comfortabele nacht in een airbnb, namelijk op het terrein van een enorme olijfboomgaard met prachtig uitzicht over de bergen rondom, besluiten we om te gaan kamperen. Koud of niet, ik moet het een keer proberen.
Gezellig achter elkaar aan rijden we over de snelweg vlakbij de kust, met links steden vol flats en rechts velden vol fruitboomgaarden en kassen. Eigenlijk niet zo’n inspirerende omgeving; het ruigere binnenland lonkt meer. Maar ja, dichtbij zee is het toch echt een paar graden warmer…
Ongeveer een uur onder Valencia rijden we op goed geluk de heuvels in, en een paar dorpjes en pogingen later komen we uiteindelijk op een hobbelig bergweggetje terecht. Daar vinden we, middenin de verlaten heuvels en naast een opgedroogde rivier, een mooie kampeerplaats.
En, hoe was het!? Nou, het viel eigenlijk best mee. Met veel laagjes kleding, twee zomerslaapzakken, een kleed en fleecedeken, badhanddoek én geniale warmtezakjes voor de handen en voeten, slaap ik hartstikke lekker.
Maar als ik om half zes ’s ochtends wakker word in een vochtige tent, niet meer kan slapen vanwege de kou, het gaskacheltje de Pontiac niet aangaat – ook vanwege de kou – en ik moet wachten tot Jasper wakker wordt en de zon opkomt… Nou, zelfs Scrubs kijken op mijn laptop kan me daar niet bij helpen, en ik blaas wolkjes in de lucht om mezelf aan mijn vreselijke situatie te herinneren.
Ondertussen heb ik nog steeds geen reacties via workaway. En ik wil naar het zuiden, maar binnenkort komt een vriendin mij op zoeken en zij vliegt naar Valencia... dus ik moet hier wel blijven. Maar het is hier zo KOUD!
Bevrijdende inspiratie
Gelukkig kunnen we een paar uur later opwarmen aan het strand, waar ik even tegen Jasper aanklaag en we vervolgens een vrolijke Limburger ontmoeten die ons trakteert op ontbijt en koffie. Dat maakt de barre ochtend weer een beetje goed. Even later rijden we weer door, elk in onze eigen auto. Ik zet een inspirerende podcast op en herinner ik me opeens weer wat inzichten die ik een beetje was vergeten.
Namelijk – allereerst – dat je negatieve gevoelens niet moet proberen uit te bannen door krampachtig de situatie te veranderen. En erop focussen en over klagen, zoals ik per ongeluk deed, zorgt er eerder voor dat de emotie blijft en misschien zelfs erger wordt. Beter is om het gevoel toe te laten zonder het te veroordelen.
De tweede stap is bedenken wat erachter zit. Welke overtuigingen zorgen ervoor dat ik me vervelend voel over het niet vinden van een workaway, elke dag een slaapplek moeten zoeken, geld betalen aan airbnb’s en ’s ochtends in de kou wakker worden? Ze komen allemaal neer op de behoefte aan een bepaald soort veiligheid, controle, comfort.
Maar zijn die overtuigingen echt waar? En kan ik ze ook herschrijven naar iets positievers? Zoals ik in mijn eerdere blogs al eens schreef, denk ik dat je – uiteindelijk – in essentie geen externe omstandigheden nodig hebt om je van binnen veilig en comfortabel te voelen. Zelfs in de meest extreme gevallen. Als ik dan ook nog eens écht goed en objectief kijk naar mijn situatie, dan is er eigenlijk niets aan de hand.
Tijd dus om weer terug te gaan naar het idee dat ik rust, veiligheid en vreugde al in mezelf kan vinden. Waar ik ook ben, onafhankelijk van mijn omstandigheden. En vervolgens om die overtuiging ook echt te vóelen, te ervaren. Dat hoeft niet van de een op de andere dag. Soms heeft het veranderen van een overtuiging, zoals deze maar ook bijvoorbeeld mijn ideeën over de liefde, weken, maanden of jaren nodig. Het is een proces van vallen en opstaan, maar het kan. En het is bijzonder bevrijdend als het lukt!
Nieuwe stappen
Ondertussen is het niet-weten een stuk minder op de voorgrond, en verschijnen er steeds weer nieuwe opties. Mijn vriendin Floor boekt haar vlucht om naar Málaga, zodat ik samen met Jasper kan afzakken naar warmere oorden, waar we ondertussen al een paar keer met succes – en behulp van een extra deken – hebben gekampeerd. Verder krijg ik al meerdere toezeggingen voor workaways, en moet ik opeens keuzes maken.
Daarnaast besef ik dat ik áltijd die creatieve, levenslustige ‘vibe’ kan vasthouden, ook wanneer ik niet weet wat de dag me gaat brengen en ik niet gesetteld ben. Elke nieuwe, onverwachte situatie is juist een oefening in het blijven uiten van mijn authentieke zelf.
En zo typ ik nu al zittend op mijn bijrijdersstoel deze blog, een muziekje aan, en met zicht op spectaculaire rotsen, de zee, cactussen, palmbomen en allerlei bijzondere vogeltjes. De volle maan begint al helder te schijnen. Vanavond kamperen Jasper en ik aan het strand, in het gezelschap van een aantal campers, en omdat we ondertussen al op de meest zuidelijke lijn van Spanje zijn is het ’s nachts maar liefst 8 à 10 graden. Wat een luxe.
Hasta la proxima vez!
Reactie plaatsen
Reacties